Αμπέλια

   Η ιστορία της αμπελουργίας στην Άνδρο ξεκινάει από την πανάρχαια εποχή. Φαίνεται μάλιστα ότι η καλλιέργεια του αμπελιού είχε εξαιρετική θέση, γιατί οι Ανδριώτες λάτρευαν το Διόνυσο στον οποίο είχαν αφιερώσει και ναό. Επίσης, συναντάμε την παράσταση του θεού ακόμη και πάνω στα νομίσματά τους. Στην Άνδρο, οι ιερείς του Διονύσου έκαναν και θαύμα. Από μια πηγή που περνούσε κάτω από το ναό του θεού, στη γιορτή των Διονυσίων, αντί νερό έβγαινε κρασί. Από επιγραφές, φαίνεται ότι ο ανδριώτικος οίνος ήταν εύγευστος, έντονος, περιζήτητος, αρωματικός.   Το αμπέλι στην Άνδρο δεν έχει κορμό. Τα κλαδιά του απλώνονται και σέρνονται στη γη. Φυτεύεται στις πεζούλες σε δύο ή τρεις σειρές, ανάλογα με το πλάτος τους. Οι σειρές έχουν διεύθυνση από ανατολή προς δύση και τα κλίματα σέρνονται γυμνά στο νοτιά.
   Το αμπέλι, κατά τα πέντε χρόνια της ζωής του, μέχρι δηλαδή να αναπτύξει ισχυρό ριζικό σύστημα, χρειάζεται υγρασία, η οποία είναι δύσκολο να διασφαλιστεί τους στεγνούς και καυτούς καλοκαιρινούς μήνες, και φυσικά ,προστασία από τους δυνατούς βοριάδες.
   Για το λόγο αυτό, οι αγρότες, στη βάση των θεμελίων μιας νέας ξερολιθιάς, έσκαβαν τις πέτρες στο κάτω μέρος. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούσαν βαθουλώματα και τοποθετούσαν εκεί το κοτσάνι από το αμπέλι, για να μη το συνθλίψουν από το βάρος οι πέτρες. Εκεί, το φυτό μπορούσε να επιβιώσει τη δύσκολο περίοδο των πρώτων χρόνων, καθώς, έχοντας πάνω του έναν τοίχο, που εμποδίζει την εξάτμιση της υγρασίας και τον όγκο του χώματος της πεζούλας, έχει εξασφαλισμένες τις ρίζες του από την ξέρα του καλοκαιριού, που στεγνώνει ολότελα το χώμα και σε βάθος μεγάλο. Έτσι, δεν υπάρχει φόβος να σαπίσουν οι ρίζες του. Παράλληλα, το έδαφος της πεζούλας κρατάει κάποια υγρασία κάτω από το προστατευτικό σκέπασμα της φυλλωσιάς του σερνόμενου αμπελιού. (Την ίδια διαδικασία ακολουθούσαν και για το φύτεμα της συκιάς).