Έρευνες αναφέρουν πως κατά τα προγεωργικά χρόνια η δασοκάλυψη έφτανε στο 80%. Με την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας κατά τη νεολιθική εποχή (8000- 6000 πΧ) οι άνθρωποι έβαζαν φωτιές στην ύπαιθρο, που μπορεί να έκαιγαν για μήνες, με σκοπό να δημιουργηθούν βοσκοτόπια και χώρος για την ανάπτυξη των οικισμών. Στην Αρχαία Ελλάδα ο Πλάτωνας θρηνεί για τη χαμένη ομορφιά του Υμηττού, που παραδόθηκε στις φλόγες. Για μια μεγάλη περίοδο και ιδιαίτερα με το τέλος της ελληνιστικής περιόδου και την αρχή των ρωμαϊκών χρόνων έγινε πεδίο εισβολών και μαχών, με αποτέλεσμα να αποδασωθεί μεγάλο μέρος της.
Την περίοδο μετά την Τουρκοκρατία οι Έλληνες επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου καύση των δασών. Ο Άρειος Πάγος επισημοποιεί την καταστροφή κοινοποιώντας ότι η προστασία των δασών δεν ενδιαφέρει το κράτος. Τα δάση γίνονται βοσκοτόπια ή αποδίδονται σε καλλιέργεια. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης στις αρχές του 19ου αι. περιγράφοντας την κατάσταση γράφει: « Τα δέντρα δεν έχουσι ψήφους ενώ οι ποιμένες έχουσι» . Στην Άνδρο το 1890 δάση από σφεντάμια , δρυς, αγριοκαστανιές έγιναν κάρβουνο. Σώζονται ακόμη τα καμίνια που βρίσκονται στις κορυφογραμές της "Κουβάρας" και του "Μελιού".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου