Μετά τη φωτιά του Φελλού...

Η πυρκαγιά του Φελλού, με τις συνθήκες που επικρατούσαν στις 8/7 είχε καταστροφικές συνέπειες στις κατοικίες που βρίσκονται εκεί , (καθώς αρκετές από αυτές έπαθαν κάποιες ζημίες, κάποιες άλλες σώθηκαν τη τελευταία στιγμή από τις δυνάμεις κατάσβεσης), καταστροφική ήταν επίσης για τους ίδιους  τους κατοίκους όχι μόνο σαν τρομακτική εμπειρία αλλά και για τη καθημερινότητα τους αφού θα βλέπουν πλέον το μαύρο τοπίο γύρω τους και θα έχουν να αντιμετωπίσουν στο άμεσο μέλλον τα ορμητικά νερά των βροχών του Φθινοπώρου.

Μια άλλη καταστροφική παράμετρος  που συνήθως δεν λαμβάνουμε υπόψη έχει να κάνει  με κάποιες επαγγελματικές δραστηριότητες που παθαίνουν ανεπανόρθωτη ζημιά όπως για παράδειγμα η μελισσοκομία.  Η συγκεκριμένη περιοχή δεν είχε καεί για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να έχουν ευδοκιμήσει αρκετά αρωματικά μελισσοκομικά φυτά όπως το θυμάρι, το θρούμπι, το ρείκι (αλεκάτι) κ.α.  Από τη πλευρά του Χάρακα (απέναντι από το λιμάνι) η περιοχή είχε ξανακαεί πριν 5-6 χρόνια, η βόρεια όμως πλευρά δεν είχε καεί από πριν το 1998.

Πρέπει να αναφερθεί πως η ευρύτερη περιοχή παραδοσιακά ήταν πλούσια σε θυμάρι, έτσι στην περιοχή του Χάρακα εντοπίζεται μελισσόσπιτο αλλά ακόμα και στο Γαύριο υπάρχουν μελισσότρυπες-μελισσοθυρίδες σε παραβολές εντός οικισμού! Τα αποτελέσματα γνωστά, τα έχουμε δει και αλλού με τις ασκιβιές να αναπτύσσονται γρήγορα και να πνίγουν τα ανθοφόρα φρύγανα (θυμάρια, ρείκια, θρούμπια, σκούπα, κλπ). Αυτό αποτελεί μόνιμη καταστροφή και αφανισμό δια παντός των 'μελιτοβοσκοτοπιών'! Αυτή η διάσταση δεν έχει απασχολήσει ιδιαίτερα όμως απειλεί έναν όλο και αναπτυσσόμενο κλάδο. Είναι χαρακτηριστικό στον δρόμο για Βιτάλι στην περιοχή της Καλοκαιρινής αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές όπου οι καμένες εκτάσεις έχουν αλλάξει χρώμα που φυσικά αυτό οφείλεται στην αλλαγή των ειδών της χλωρίδας.

Απ’ ότι γνωρίζουμε στη περιοχή δραστηριοποιούνται 5-6 μελισσοκόμοι με εγκατεστημένες (διάσπαρτα) περισσότερες από 150 κυψέλες περίπου. Φυσικά δεν ήταν όλες αυτές  οι κυψέλες εγκατεστημένες εκεί αλλά τρέφονταν οι μέλισσες κι από εκεί. Για να επανέλθει και να είναι ξανά  εκμεταλλεύσιμη η περιοχή μελισσοκομικά θα περάσουν τουλάχιστον 10 χρόνια και εάν δεν έχει βοσκηθεί η γη από αιγοπρόβατα.

Να δούμε λίγο κάποια νούμερα για να καταλάβουμε καλύτερα,  οι 150 κυψέλες  μπορούν να παράγουν από 5 έως 15 ή και 20 κιλά μέλι η μία σε μια ποικιλία μελιτοσυλλογής, δηλαδή από 750 έως 3000 κιλά θυμαρίσιο μέλι. Το φθινόπωρο αλλάζει η ποικιλία με σημαντικότερο φυτικό είδος το ρείκι  που επίσης υπήρχε εκεί.. Οι ίδιοι άνθρωποι τώρα θα μετακινηθούν κάπου πιο απομακρυσμένα αυξάνοντας τα έξοδα μεταφορών τους, πιθανόν να επινοικιάσουν γη (ενώ πριν μπορεί να ήταν σε δική τους) και όπου πάνε θα επιφορτίσουν την περιοχή με τα δικά τους μελίσσια αλλά κι αυτά που άλλοι έχουν εγκατεστημένα εκεί αυξάνοντας τους πληθυσμούς των μελισσών με ότι συνέπειες έχει αυτό ως προς τις ανάγκες τους σε νερό επάρκεια τροφής κλπ.

Τελικά η αύξηση των μελισσοκόμων, η αύξηση του πληθυσμού των μελισσών με την παράλληλη μείωση των εκτάσεων που μπορούν να βοσκήσουν και τέλος το γεγονός ότι δεν είναι όλες οι χρονιές ίδιες (εξάρτησή του καιρού άλλοτε πάνε καλύτερα κι άλλοτε χειρότερα) καθιστά αυτό το 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο παρθένας γης (μη γεωργικής, μη οικιστικής, μη βραχώδης, ακαθάριστης κλπ) από τα 2,5 που κάηκαν αναντικατάστατο πλουτοπαραγωγικό πόρο!  Επίσης πρέπει να αναλογιστούμε βέβαια όλες τις παραμέτρους-λόγους εύλογων ανθρώπινων δραστηριοτήτων που συρρικνώνουν τις εκτάσεις με τα ανθοφόρα φρύγανα ... οπότε δεν υπάρχει καμία πολυτέλεια για καμένα φρύγανα!!!

 

 

 

 

2003

 

 

 

 

2010

 

 

 

 

 

 

 

 

Στις ακόλουθες φωτογραφίες (διαφορετικών ετών που δίνει το Google) φαίνεται κατά προσέγγιση το μέγεθος της καμένης έκτασης που σημειωτέων κάηκε μέσα σε 6 ώρες περίπου!!!! 

2016